Lisette Westers

‘Toen ik drie was had ik al bedacht dat ik bakker wildeworden. Dat was in een tijd dat vrouwen überhaupt nietwerkten, tenzij je een eigen bedrijf had. Mijn vader was er nooit zo heel enthousiast over, hij zag liever dat ik secretaresse of verpleegster werd. Maar mijn idee was toch anders. Toen ik vijftien was ging ik van het besloten Vlieland naar het voor mij grote Wageningen waar de bakkersopleiding zat. Dat vond ik in het begin best eng. Ik verwachtte dat het inderdaad helemaal niks voor mij zou zijn, maar ik vond het leuk, heb de opleiding
afgemaakt en ben vandaag de dag nog steeds een enthousiaste bakker. Na mijn studie heb ik even in Heerenveen gewoond en gewerkt waarna ik weer terug naar Vlieland ging om bij mijn vader in de bakkerij te gaan werken. De baan bij de bakkerij in Heerenveen was niet leuk en ik ontmoette mijn partner op Vlieland, dus dat was mijn drijfveer om terug te gaan. Het was niet mijn bedoeling om op Vlieland te blijven, maar voor ik het wist had ik in 2000 het bedrijf overgenomen van mijn vader en inmiddels doe ik het nog steeds. De passie is nooit overgegaan, ik ben opgegroeid aan de werkbank. Ik was het eerste kleinkind en had een opa die erg trots op me was. Als ik ‘s ochtends het bedrijf binnenstap is er nog altijd de behoefte om met de handen in het deeg aan de slag te gaan en te toveren met slagroom, fruit en marsepein. Naast chocola en ijs maken we alles zelf. Ik vind het heel leuk om alle facetten te beheersen. Soms maak je nog geen vijftig broden per dag, maar er zitten ook dagen tussen dat je er vijfhonderd of meer bakt. Zelf houd ik wel van de druk. Ik vind het erg leuk om rond kerst en Pasen wat luxer te gaan. Ik vind het ook heel leuk om te experimenteren met ingrediënten en in te spelen op trends. Ik hou ervan om grenzen op te zoeken en verrassende combinaties te maken. Even net een andere weg opzoeken houdt het werk ook spannend. Het blijft een uitdaging om elke dag goede producten te maken.

In 1953 vertrokken opa en oma vanuit het vasteland naar Vlieland waar opa een bakkerij begon. Ze waren heel hardwerkende mensen en zetten een prachtig bedrijfje neer op Vlieland. Ze hebben zware tijden gekend, Nederland was in opbouw. Ze waren toen met drie bakkers op het eiland en het eiland dreef nog niet op toerisme. Uiteindelijk is mijn vader in de bakkerij terecht gekomen om te helpen. Hij zei zelf altijd tegen mij dat hij helemaal geen bakker wilde worden. Opa kwakkelde met zijn gezondheid. Mijn vader heeft toen ook de opleiding in Wageningen gevolgd en de bakkerij overgenomen. Mijn ouders hebben de gouden jaren van de bakkerij meegemaakt. Ik moet vandaag de dag heel hard mijn best doen om de klant binnen te krijgen. Ik ben de eerste in de familie die vanuit eigen beweging en echte passie bakker is geworden. Van een heel klein winkeltje in West waar opa en oma begonnen zijn, naar een grote winkel hier in het dorp. Zo beweegt bakkerij Westers met alle trends mee!’