Verlangen drijft ons voort. Verlangen naar geluk, liefde, succes en bijzondere momenten. Voor een voetballiefhebber zoals ondergetekende bestaan die bijzondere momenten bijvoorbeeld uit succes van Oranje, een Nederlandse club in Europa, maar bovenal uit bijzondere prestaties van je favoriete club. In mijn geval Cambuur uit Leeuwarden. Een club waar het verlangen zelden in bevrediging wordt omgezet. Cambuur wint weinig zoals je wellicht weet. Toch is de band met de club onverbrekelijk. Een oergevoel. Als jochie bezocht ik samen met mijn vader en zusje namelijk iedere thuiswedstrijd van onze club. Altijd in de wetenschap dat het ‘net niet’ was. Als er succes op de loer lag, ging het steevast op het allerlaatste moment mis.
De deur naar de Eredivisie stond menig keer op een kier, maar pech, onvermogen en lotsbestemming voorkwamen iedere keer het zo diep verlangde succes. Pas toen ik Leeuwarden had verlaten en mijn eerste stapjes in het televisievak zette, werd het hoogste platform bereikt. Vaak niet voor lange duur, maar toch bevestigde het mijn sterke overtuiging dat je (bijna) alles kunt bereiken in het leven als je er maar echt in gelooft. Zolang er tenminste sprake is van realistische doelen. Een talkshow op de BBC zit er voor mij niet in. Om van een feelgoodshow al helemaal te zwijgen. Je moet weten wat je kunt, maar vooral wat je niet kunt. Dat geldt ook voor Cambuur. Een landstitel behoort niet tot de mogelijkheden, tenzij een sjeik met een zonnesteek of een Rus met Korzakov miljoenen in de club zou steken. Kortom, dat gaat niet gebeuren. Het is dus leven met de beperkingen die een volger van Cambuur toevallen. Zoals dat eigenlijk voor vele voetbalfans geldt.
‘Feyenoordfan ben je niet voor je plezier’ is een gevleugelde uitspraak van Gerard Cox. Deze dateert nog van voor de periode waarin Giovanni van Bronckhorst in vier jaar tijd vijf prijzen binnenhaalde, waaronder de landstitel. Voor Feyenoordbegrippen zijn de fans de laatste jaren behoorlijk verwend, het laatste matige seizoen ten spijt. Maar als je heel eerlijk bent zijn er, los van de absolute topclubs, maar heel weinig clubs waar je voor je plezier fan van bent. Met clubs als AZ, Vitesse, FC Utrecht of SC Heerenveen heb je soms een onverwachte uitschieter, maar over het algemeen worden de belangrijke prijzen toch door de traditionele topclubs verdeeld. Zeker Ajax en PSV zijn al jaren oppermachtig. Toch zorgt dat eeuwige verlangen ervoor dat je – vaak tegen beter weten in – blijft hopen op iets magisch. Winst van de nationale beker of stunten in Europa. Juist dat verlangen is de kern van ons bestaan. Volgens het boeddhisme moet je altijd onderweg blijven en niet arriveren. Als Cambuurfan ben je een boeddhist bij uitstek, want aankomen doe je zelden. Het komend seizoen gaan ze in Leeuwarden onder leiding van Henk de Jong toch weer een poging wagen om terug te keren in de Eredivisie. Weer een jaar hopen en verlangen. Heerlijk.
Fout ontdekt? Laat het ons weten!
Er zijn 0 reacties geplaatst