WestCord’s toppers – Vlieland

Bij WestCord werken natuurlijk alleen maar toppers, maar hun getoonde flexibiliteit en werkethiek in het afgelopen jaar is bewonderenswaardig te noemen. Ze werkten op andere afdelingen en zélfs in andere hotels, ook als deze aan de andere kant van het land lagen! Vlieland, bijvoorbeeld. We vroegen covermodellen Thierry Romkes en Amber de Jongh naar hun ervaringen.

Thierry Romkes, 28 jaar en Restaurant Manager bij Strandhotel Seeduyn

In maart moesten de hotels op de Waddeneilanden dicht op last van de gemeente. Wat ging er toen door je heen toen je hoorde dat het hotel de deuren moest sluiten?
‘Ja dat was wel schrikken, ook al hadden we het al een beetje verwacht. Al onze gasten moeten namelijk met de boot naar Vlieland. Het was vooral de timing die ons tegenzat want we lieten net de winterperiode achter ons en het mooie weer was net op komst!’

Dan mogen de deuren weer open en ga je bijna de drukste zomer ooit tegemoet. Hoe beleef je zoiets?
‘We wisten tijdens de lockdown dat de drukte meteen voor de deur zou staan op het moment dat het eiland weer zou openen voor toeristen. Onze vaste gasten keerden natuurlijk terug, maar dit jaar heb ik nog nooit zoveel nieuwe gasten mogen verwelkomen. Tot de dag van vandaag verblijven mensen bij ons die hier nog nooit zijn geweest. Deze gasten zouden eigenlijk vakantie vieren in het buitenland. Het was nu aan ons om te laten zien dat wij de perfecte oplossing waren voor alsnog een topvakantie! Daarbij maken we natuurlijk meteen reclame voor het hotel zodat deze nieuwe gasten hun vrienden en familie over ons vertellen, haha.’

Jullie team bestond uit een mix van collega’s van het eiland en collega’s van stadshotels. Hoe was het om met zo’n diverse club mensen samen te werken?
‘Een fantastische ervaring. Ik was voor het eerst zelf echt aan het roer in de F&B en meteen een vol hotel en veel nieuwe medewerkers. De instelling van deze collega’s was geweldig, ik ben een Amsterdammer en een echte Ajax-fan, maar de Rotterdammers waren zulke leuke collega’s dat ik zelfs daarmee vrienden werd, haha! Tot de dag van vandaag worden we nog steeds geholpen, zelfs in nood kwamen de dames van Personeelszaken ons helpen.

Er is een groot verschil tussen werken in een eilandhotel en werken in een stadshotel. Kun jij zo’n voorbeeld noemen?
‘In de stad werken is heel anders dan op een eiland. Met name de splitdiensten hier zijn zwaar, waarbij je ’s ochtends in het ontbijt werkt en ’s avonds draai je het diner. Deze diensten zijn echt onbekend in de steden. Dit was even wennen voor de collega’s van vaste wal, vooral omdat het bij hen in de hotels ook heel rustig is geweest. Hun inzet was echt geweldig, ze kwamen duidelijk niet om vakantie te vieren, chapeau!

Wat is jouw leukste werkmoment van afgelopen zomer?
‘De dag dat wij de deuren weer mochten openen voor onze gasten!’

Amber de Jongh, 22 jaar en werkzaam in de bediening bij Strandhotel Seeduyn en straks The Market Hotel

Ben je al eens eerder op Vlieland geweest, voordat je er afgelopen zomer ging werken?
Zelf ben ik één keer op Vlieland geweest voordat ik er ging werken. Voor mij was het eiland totaal onbekend. Voor mijn scriptie kwam ik in contact met WestCord Hotels, want ik wilde graag mijn scriptie schrijven over het nieuwe hotel dat in Groningen wordt gebouwd. Om meer bekend te worden met het bedrijf ging ik werken in een van de hotels en dat werd dus het Seeduyn. Hier had ik het al snel naar mijn zin en ben ik bij dit hotel gebleven om eerst te werken in de weekenden en vakanties en nu fulltime tot het hotel in Groningen opent.

Wat waren jouw verwachtingen van werken op een eiland?
‘Werken op de eilanden wordt altijd omschreven als een werkvakantie: genieten van de zon op het strand en daar¬naast ook geld verdienen. Maar het is vooral heel hard werken, ervoor zorgen dat alle gasten het naar hun zin hebben en wij ze een onvergetelijk verblijf kunnen bieden. Vooral deze zomer was het nog drukker dan hoe ik het
vorig jaar had meegemaakt.’

Hoe bevalt het werken op een eiland?
‘Het is niet te vergelijken met werken in een stad. Dit komt denk ik vooral doordat bijna al het personeel in het hotel slaapt en we hierdoor de hele dag door met elkaar samenleven. Maar dit zorgt wel voor een sterke band onderling, we kennen elkaar goed en vanaf het begin is iedereen welkom. Dit zorgt ervoor dat je je snel thuis voelt op het eiland en je je niet alleen voelt. Soms moet je juist even de rust opzoeken, gelukkig biedt het eiland deze mogelijkheid ook. We hebben het vaak over de WestCord familie, want het voelt als familie omdat het personeel continu samenleeft. Doordat het personeel elkaar zo goed kent maakt dit het werken ook leuker. We weten wat we aan iemand hebben, kunnen het er met elkaar over hebben en kunnen met elkaar lachen na het werk.’

Wat zijn de grootste verschillen tussen werken in een eilandhotel en een stadshotel?
‘Ik vind het leuk dat we sommige gasten meerdere keren per jaar zien. Ze verblijven langere tijd bij ons of misschien alleen een weekend. Hierdoor leer je de gasten kennen, je voert gesprekken met ze en je leert wat hun wensen zijn tijdens hun verblijf. De meeste gasten die aankomen zijn ontspannen en vrolijk; ze komen net van de boot af en er staat ze een heerlijke ontspannen
vakantie te wachten op het eiland. In Groningen zullen de gasten niet wekenlang bij ons verblijven. Het zal een ander contact worden dan met de gasten op Vlieland. Maar het is juist ook weer een uitdaging om dit gevoel te creëren met de Groningers zelf. Dat zij het hotel en met name het restaurant zien als een plek waar zij welkom zijn midden in de stad, waar ze herkend worden en dat zij speciaal voor ons kiezen.’

Wat is jouw leukste werkmoment van afgelopen zomer?
‘Mijn leukste werkmoment afgelopen zomer was niet op de werkvloer zelf, maar juist het telefoontje dat ik mijn koffers mocht pakken en eindelijk weer kon komen werken na maan¬den thuis te hebben gezeten. In maart ben ik afgestudeerd en keek er enorm naar uit om aan de slag te gaan, maar toen kwam de lock¬down… De horeca ging op slot en ik zat in die periode thuis. Na kort thuis zitten was ik er al snel klaar mee. Ik zocht bijna iedere week contact met het Seeduyn of ik nou éindelijk weer aan het werk mocht. Gelukkig was in juni daar de dag dat ik werd gebeld en ik eindelijk weer mocht werken. Ik was daar zo blij mee dat ik twee uur later op de boot zat!’