The next generation

Op achttien jarige leeftijd startte Harry Westers zijn allereerste hotel op Vlieland. Zijn vader had het hotel voor hem gekocht omdat hij zag dat het toerisme op het Waddeneiland groeide. Enkele jaren later stapte zijn vrouw Jennifer in en inmiddels, vijfenvijftig jaar en zestien hotels later, werken hun zoons Michael en Harry vol enthousiasme in het bedrijf en worden ze klaargestoomd voor de generatiewisseling. 

Harry en Jennifer, hoe is het voor jullie om een stapje terug te gaan doen in het bedrijf dat jullie hebben opgezet?
Harry (sr.): ‘Dat is best wel even wennen natuurlijk. De komende jaren zullen we onze taken afbouwen en deze steeds meer overdragen aan onze zoons, Michael en Harry. Nu moeten we gaan oefenen om te niksen en kunnen we andere hobby’s uitoefenen, dat zijn we niet echt gewend, haha. We zijn natuurlijk ontzettend trots op Michael en Harry en heel blij dat zij ons gaan opvolgen. Ze laten zien dat ze goed bezig zijn dus we hebben het grootste vertrouwen in hen.’

Jennifer: ‘We vinden het heel bijzonder dat we opvolging hebben. Het is natuurlijk niet vanzelfsprekend dat kinderen dezelfde carrière ambiëren, de capaciteiten hebben en ons DNA om het te doen. Al moeten ze zich natuurlijk nog wel bewijzen. Het is in deze overgangsfase ontzettend leuk om met onze kinderen samen te werken. Het creëert een hele andere dynamiek binnen ons gezin. Vanaf de zijlijn keken ze altijd mee met wat wij deden, maar nu begrijpen ze echt waar hun ouders al die jaren druk mee zijn geweest. Dat is heel leuk!’

Wat is jullie succesformule als het gaat om werken met familie?
Harry (sr.): ‘We werken altijd in goede harmonie samen en proberen onze zoons de ruimte te geven om dingen op hun manier te doen. Michael werkt inmiddels al vier jaar in het bedrijf en voelt zich als een vis in het water. Harry (jr.) moet nog even warmdraaien, maar heeft dezelfde opleidingen gedaan en net als Michael vaak meegewerkt in het bedrijf, waar ze tijdens hun jeugd begonnen in de afwas en de bediening. We hebben regelmatig overleg met elkaar en wonen op dit moment nog dicht bij elkaar, waardoor het makkelijk schakelen is.’

Jennifer: ‘We hebben veel gesprekken met elkaar gevoerd om erachter te komen hoe de taken het beste verdeeld kunnen worden, zodat iedereen kan doen wat diegene het leukst vindt. We zorgen allemaal voor hetgeen waar we verantwoordelijk zijn en kunnen elkaar er ook op aanspreken als dat niet zo is.’

Michael: ‘De start voor mij en Harry (jr.) voelt eigenlijk heel natuurlijk. We zeggen wel eens tegen elkaar dat we op een goede manier zijn geïndoctrineerd met WestCord, haha. Elk gesprek aan de keukentafel ging over het bedrijf en we kregen alles vanaf de zijlijn mee. Dat maakt de overstap van ons in het bedrijf nu makkelijker. Gelukkig denken we allemaal grotendeels hetzelfde over WestCord en zijn we het vaak met elkaar eens. De discussies die we hebben gaan over de generatiekloof die er tussen ons is en altijd is geweest. Zeker mijn vader zal meer in discussie zijn dan hij gewend is, haha. Maar deze discussies zijn goed en leiden altijd tot iets beters. We krijgen van onze ouders veel vertrouwen in onze standpunten en meningen.’

Harry (jr.): ‘Het mooie aan werken met familie is dat je elkaar heel goed kent en altijd eerlijk naar elkaar kan zijn. Bij grote bedrijven zie je wel eens dat mensen politieke spellen met elkaar spelen. Wij kunnen er op familieniveau altijd goed uitkomen, omdat we dat ons hele leven al doen. We weten wat we van elkaar kunnen verwachten.’

Michael en Harry (jr.), wat vinden jullie belangrijk dat hetzelfde blijft en wat zijn dingen die jullie anders gaan aanpakken?
Michael: ‘We blijven altijd staan voor het persoonlijke aspect van het familiebedrijf. Of het nou om één hotel of zestien hotels gaat, al zijn het nu vooral de managers van de hotels die daar de spreekbuis zijn namens onze familie en zorgen voor de feeling op de vloer en het persoonlijke contact. Ook de kwaliteit, een van de kernwaarden en grondbeginselen van WestCord, zal altijd bewaard moeten blijven. Wat betreft een aantal zaken willen we ook groter gaan denken. En dan heb ik het hier niet per se over uitbreiding, maar de ondersteuning aan de hotels.’

Ik kan me voorstellen dat het in jullie familie moeilijk is om werk en privé gescheiden te houden, is dit zo?
Harry (sr.) en Jennifer: ‘Het gaat inderdaad wel vaak over de zaak, haha.’

Michael: ‘Wel steeds minder! Gisteravond heb ik bij mijn ouders gegeten en hebben we het voor de verandering helemaal niet over werk gehad, dus het kan wel. Voor mijn ouders is de zaak alles, waardoor er inderdaad weinig balans is. Harry (jr.) en ik zijn opgevoed met het idee dat je hard moet werken. Dat vinden wij ook belangrijk, maar proberen hier straks wel een gezondere balans in te creëren. Niet per se door minder te werken, maar af en toe vrij nemen en tijd nemen om te sporten hebben we hoog in het vaandel staan. Onze hotels gaan nooit dicht en het werk houdt nooit op, dat is het gevaar. Daarnaast is het werk heel leuk, omdat je elke dag het resultaat ziet van wat je doet. Dit motiveert ontzettend om ervoor te gaan. Ik denk dat mijn ouders vroeger iets te weinig van hun vrije tijd hebben genoten, dus ik gun het ze nu heel erg dat ze daar straks eindelijk van kunnen genieten.’

Jennifer: ‘Wij zijn het daar natuurlijk helemaal mee eens. Harry (sr.) en ik werkten natuurlijk samen als partners, waardoor het makkelijker is meer tijd samen in het bedrijf te steken. Harry (jr.) en Michael hebben leuke vriendinnen die ook genoeg aandacht verdienen. Dat zij dat anders gaan doen sta ik volledig achter.’

Hoe denken jullie dat WestCord er over tien jaar uitziet?
Harry (sr): ‘Dat kunnen we nu natuurlijk nog niet helemaal overzien, maar we weten al wel dat er expansie zal plaatsvinden, dat zit op dit moment al in de pijplijn. De betrokkenheid van mij en Jennifer zal over vijf jaar een heleboel verminderd zijn en het is dan aan Harry en Michael om te kijken of zij nog verder willen expanderen of dat ze het goed vinden zoals het nu is. Ik kijk nu uit op het ss Rotterdam en soms vind ik het nog steeds bizar om te denken dat dit ons schip is, ongelofelijk wat we hebben bereikt. Ik heb mijn werk altijd als een hobby gezien. Zodra het op werk gaat lijken, moet je stoppen, haha.’

Jennifer: ‘Haha, dus het lijkt nog steeds niet op werken?!’
Harry (sr.): ‘Het is fantastisch om dit te mogen doen en het over te dragen aan de jongens. Voor hun natuurlijk een grote verantwoordelijkheid, maar ik ga er vanuit dat het helemaal goedkomt.’

Jennifer: ‘Tot nu toe zijn we altijd go with the flow geweest. We kijken naar wat er op ons pad komt. Hoe het er over tien jaar uitziet laten we dus ook maar op ons afkomen. We hopen in ieder geval dat we de huidige kwaliteit kunnen bewaren en verbeteren. De uitbreiding zit al in de pijpleiding. Maar het allerbelangrijkste is dat onze gasten over tien jaar nog net zo tevreden zijn als nu. Dat is waar we het voor doen. Daar word je gelukkig van.’

Michael: ‘Zolang we met z’n vieren zijn, zullen we de koers blijven varen zoals deze besproken is. Harry (jr.) en ik zullen ervoor zorgen dat de fundatie hieronder steeds sterker wordt. Dat we blijven staan voor hoge kwaliteit, de beste medewerkers en unieke producten waar we ons mee differentiëren. Ik vrees dat de expansiedrift van onze vader ook op ons is overgeslagen, dus we zullen zeker niet stilzitten.’

Voelen jullie een bepaalde druk vanuit buitenaf?
Harry (jr.): ‘Persoonlijk heb ik daar niet zoveel last van. Met de jaren aan ervaring die we hebben opgedaan en hoe we ons tijdens onze studie hebben ontwikkeld, ga ik ervan uit dat het goed komt. De overdracht gaat heel soepel. We worden niet meteen uit het nest gegooid om te gaan vliegen. Het wordt geleidelijk overgedragen waarbij mijn ouders steeds meer naar de achtergrond gaan. Dat is heel fijn.’

Michael: ‘Vroeger maakte ik het best groot voor mezelf. De beslissingen die Harry (jr.) en ik gaan nemen zijn niet alleen in ons eigen belang, maar hebben effect op al onze medewerkers. Ze kunnen dus heel zwaar wegen. Mijn vader grapte altijd dat hij op zijn achttiende is begonnen en dat wij het op ons achtentwintigste dus makkelijk zouden moeten kunnen. Ondertussen is het bedrijf wel iets groter dan op het moment dat hij dertig was. Wat mijn ouders heel goed gedaan hebben is dat ze de beste mensen om zich heen hebben verzameld. Ook mijn ouders hebben het niet gekund zonder al deze mensen om hen heen. Nu we de goeie mensen om ons heen hebben verzameld durven we beslissingen te maken.’

Was het vanzelfsprekend dat Harry (jr.) en Michael het bedrijf in zouden gaan?
Harry (jr.): ‘De keuze is altijd heel vrij geweest. Er is nooit een bepaalde druk geweest. Wel zijn we opgegroeid in een hotel, wat de keuze heel voor de hand liggend maakt.’

Michael: ‘We mochten inderdaad van alles uitproberen, maar als je dit werk en de horeca eenmaal kent, kun je bijna niet meer bedenken wat je eventueel leuker zou vinden. Ik vind het geweldig om gasten een fijne tijd te bezorgen.’

Is de taakverdeling al helemaal rond?
Michael: ‘Nog niet helemaal, maar na vier jaar in het bedrijf neig ik wel een bepaalde kant op. Voor Harry (jr.) is het nog even goed bekijken wat hij het leukste vindt. Op dit moment hou ik me meer bezig met de operationele kant en het aansturen en begeleiden van de hotels. Harry (jr.) loopt met mijn vader mee met de focus op projecten, nieuwbouw en innovatie. Op den duur moeten we nog beslissen wie sales en marketing van mijn moeder gaat overnemen. We vinden het allebei interessant, maar het ligt ook het verste van ons weg.’

Waar kijken jullie de komende tijd naar uit?
Jennifer en Harry (sr.): ‘Wij kijken uit naar nog een aantal jaar heel fijn samenwerken met onze zoons en natuurlijk met al onze medewerkers. We gaan daar deze overgangsfase echt nog van genieten, het is zo bijzonder.’