In de nacht zit ze op het balkon en luistert met haar ogen dicht aandachtig naar de stilte van de stad, die aan de andere kant van het water suist en slaapt. Het smartelijk gekrijs van een verdwaalde meerkoet, een paar babbelde futen, het gezoem van de Nieuw Statendam.
Ze wil nog lang niet naar bed.
Het is volle maan.
Morgen gaat ze naar de fjorden.
Misschien heeft ze op dit moment uitzicht op de hut? Hun hut. Haar man slaapt.
‘Ik zit nog even,’ zei ze.
‘Niet te lang hoor,’ zei hij.
Ze zwijgt.
Het schip ligt statig te wachten. Samen met de boot is ze wakker.
De Oosterkerk slaat tweemaal.

Ze hoort muziek dichterbij komen, maar ziet niet waar vandaan

‘Heb je wel mooie kleren meegenomen?’ vroeg ik en gaf haar een glas prosecco. We stonden bij de desks. Ladies first. Het was zaterdagmiddag, dus dan doen we dat.
‘Oh ja,’ glunderde ze. ‘Ik verschijn in een mooie lange jurk op het Captain’s dinner.’
Ze maakte een sierlijk gebaar met haar vrije arm en nipte aan het glas.
Iedereen lachte.
Anita goes chic.
Ze had haar jas nog aan.
Haar kinderen stonden om haar heen, met ieder een koffer. Haar man ernaast. Ze gingen haar niet uitzwaaien, want ze gingen mee, allemaal. 35-jarig huwelijksfeest.
‘En wat doe je in Delft?’ vroeg ik.
‘Ontbijt,’ zei ze pront. ‘Een paar ochtenden in de week. Al jaren.’
Anita werkt ook bij WestCord.
‘Wij hadden er vanochtend 380,’ zei ik.
Ze keek me vol ongeloof aan en zuchtte: ‘Ik moet er niet aan denken. Hoe doen jullie dat toch met al die mensen?’
‘Gewoon net doen of het er maar twintig zijn,’ zei ik.
‘Jij hebt makkelijk praten.’
En meteen daarna: ‘Ik vind het ook zo leuk dat ik je nu in het echt ontmoet. Ik lees je stukjes altijd.
Maar weet je…’
Ze stopte.
‘Wat?’
‘Nou, hoe kom je aan al die verhalen? Hoe verzin je het?’
Ik keek haar aan en zei: ‘Anita, ik verzin niets.’
‘Dus alles is echt gebeurd?’
‘Honderd procent.’
‘Zie je nou wel jongens!’
Het inchecken was gelukt.

Ze staat op en leunt met haar armen op de rand van het balkon. In de verte loeit een sirene. Die heb je op zee niet, denkt ze.
Ze kijkt naar rechts, het dak van het Centraal Station. Ze kijkt naar links, het torentje van het Lloyd.
Een wolk schuift voor de maan.
Ze hoort muziek dichterbij komen, maar ziet niet waar vandaan. Kijkt langs de gevel, maar ontdekt niets.
Het komt van een bootje, nu onder de brug.
Die gaan naar huis, denkt ze, terwijl het bootje langzaam van links naar rechts vaart.
Ze kent de zangeres, maar kan niet op de naam komen.
Day. Doris Day. Ja ze weet het zeker.
Ze wacht tot ze niets meer hoort. ‘Dream a Little Dream of Me.’ Ze gaat naar binnen, laat de schuifdeur een heel klein stukje open en gaat voorzichtig naast haar man liggen.
Hij snurkt zacht.
‘Morgen fjorden,’ fluistert ze.
‘Morgen fjorden.’
En slaapt.

Naschrift: Anita en haar familie hebben het geweldig gehad!

Bert Kommerij heeft een achtergrond in radio en is gefascineerd door buurtinitiatieven. Zo ook op Javaeiland in Amsterdam,
waar hij al jaren woont. Sinds de opening vorig jaar is Bert gastheer in Hotel Jakarta Amsterdam. Hij heet onze gasten welkom en begeleidt ze, geeft rondleidingen en regelt van alles en nog wat, voor en achter de schermen. Zijn belevenissen in het hotel vertaalt hij naar een wekelijkse column die elke zondag verschijnt op de Facebookpagina van Hotel Jakarta
Amsterdam.